Glosariusz

Szkolenia dla pracowników przedsiębiorstwa prowadzone przez firmę zewnętrzną wyspecjalizowaną w świadczeniu tego typu usług. Kursy tego typu są zazwyczaj dostosowane do potrzeb danej organizacji i skupiają się na rozwijaniu rożnych umiejętności zawodowych, w tym kompetencji językowych.

Termin pochodzi z języka angielskiego i oznacza rodzimego użytkownika języka. Jest to każda osoba, która wychowała się w sferze oddziaływania jakiegoś języka i jednocześnie jest on dla niej językiem ojczystym. Termin ten używany jest najczęściej w kontekście nauczania języków obcych. Native speakarzy sprawdzają się jako nauczyciele szczególnie na wyższych poziomach zaawansowania, gdy uczącym się zależy bardzo na większej swobodzie wypowiedzi i kontakcie z żywym językiem.

Metoda nauczania języków obcych kładąca nacisk na rozwój umiejętności komunikacyjnych poprzez interakcję w języku docelowym. W ramach tej metody w procesie nauczania stosuje się możliwie jak najwięcej materiałów autentycznych, zapewnia się kursantowi dużą autonomię w zakresie planowania i zarządzania procesem uczenia się oraz podejmuje próbę powiązania nauki na kursie z aktywnością językową w życiu codziennym. Na zajęciach stosuje się takie formy aktywności jak odgrywanie ról, rozmowy w formie wywiadu, luki informacyjne, gry językowe, ankiety, praca w parach i grupach.

Metoda nauczania języków obcych skupiająca się przede wszystkim na rozwijaniu umiejętności prowadzenia rozmowy. W toku nauki nauczyciel stara się zachęcać ucznia do uczestnictwa w naturalnych rozmowach prowadzonych w języku obcym. Prowadzący używa naturalnych zdań w żywym kontekście, a uczący się odczytują komunikaty na podstawie kontekstu, w którym odbywa się rozmowa. Na zajęciach używa się wyłącznie języka docelowego oraz kładzie nacisk na stosowanie słownictwa używanego każdego dnia. Zasady gramatyczne wprowadzane są na zasadzie indukcji, tzn. oczekuje się, iż poprzez podanie uczniowi odpowiedniej liczby przykładów będzie on w stanie samodzielnie wywnioskować regułę.

Metoda nauczania języków obcych, w przypadku której celem jest opanowanie czterech podstawowych sprawności językowych, zaczynając od słuchania i mówienia, kończąc na czytaniu i pisaniu. Cała nauka, zgodnie z założeniami behawioryzmu, skupia się na wykształceniu odpowiednich nawyków, czyli na tym aby odpowiednie bodźce wywoływały określone reakcje. Dąży się w tym wypadku do mechanicznego, bezrefleksyjnego wyrobienia nawyków językowych poprzez wielokrotne powtarzanie, zapamiętywanie i ciągłe utrwalanie ćwiczonego materiału. Nowy materiał wprowadzany jest w formie dialogu, uczeń naśladuje nauczyciela i stara się zapamiętywać całe zdania. Nie stosuje się żadnych objaśnień gramatycznych, ani nie analizuje się pod względem formalnym materiału językowego.

Metoda nauczania języków opierająca się na założeniu, iż uczący się wykorzystują wrodzony mechanizm do przetwarzania danych. Przekazywane przez nauczyciela nie są jedynie elementami do zapamiętania i odtworzenia. Poprzez ich stopniowe gromadzenie w umyśle ucznia wytwarza się swoisty system reguł języków, które umożliwiają samodzielne tworzenie nieskończonej liczby zdań. Kontakt z żywym językiem w zrozumiałym kontekście jest głównym czynnikiem warunkującym rozwój tej kompetencji. Nauka opiera się na zasadzie prób i błędów. W przypadku wystąpienia trudności metoda ta dopuszcza stosowanie objaśnień i komentarzy gramatycznych.

Formy pracy na zajęciach językowych wykorzystujące pomoce audiowizualne, takie jak filmy, nagrania audio (piosenki, dialogi), aplikacje multimedialne. Techniki te mogą być wykorzystywana w różny sposób na wszystkich poziomach zaawansowania. Umiejętne wykorzystanie technik audiowizualnych zapewnia większą dynamikę zajęć oraz zwiększa zainteresowanie i zaangażowanie słuchaczy w zajęcia.

Trudności w porozumiewaniu się w obcym języku, które nie wynikają jedynie z jego niedostatecznej znajomości. Jest to bardzo częsty problem, z jakim zmagają się osoby pragnące opanować umiejętność płynnego komunikowania się w innym języku. Trudności te mogą mieć podłoże osobowościowe, tzn. niedostateczna pewność siebie, wrodzona nieśmiałość oraz perfekcjonizm. Kolejnym czynnikiem może być brak odpowiedniej praktyki oraz mylne wyobrażenia dotyczące skutecznej komunikacji, tj. przywiązywanie nadmiernej wagi do formalnej strony języka.

Metody szkoleniowe wykorzystujące wszelkie dostępne urządzenia elektroniczne, taki jak komputery, tablety oraz inne urządzenia mobilne, zapewniające dostęp do specjalnych aplikacji internetowych, wykładów i sesji online, językowych portali społecznościowych, klas wirtualnych itp. Ze względu na brak bezpośredniego kontaktu z nauczycielem uczący się zyskuje większą elastyczność, autonomię i kontrolę nad procesem przyswajania wiedzy.

Mieszana metoda łącząca tradycyjne sposoby nauczania (bezpośredni kontakt z prowadzącym) z wszelkim formami aktywności prowadzonymi zdalnie przy pomocy urządzeń elektronicznych. Proporcje poszczególnych form zajęć dobierane są w zależności od celów kursu, potrzeb kursantów i preferencji nauczyciela. Podobnie jak w przypadku e-learning uczący się zyskuje większą autonomię, elastyczność oraz kontrolę nad procesem uczenia się.

Skala CEFRL lub CEF, wprowadzony przez Radę Europy system opisu poziomu znajomości języka obcego mający na celu ustandaryzowanie nazewnictwa poziomów zaawansowania. Jest to jednolita skala porównawcza. System CEFRL/CEF opisuje poziom wszystkich podstawowych kompetencji językowych, tzn. czytania, pisania, słuchania i mówienia w każdym języku. Skala podzielona jest na 6 poziomów.

Użytkownik początkujący

A1

• rozumie i stosuje najbardziej popularne wyrażenia i zwroty umożliwiające zaspokojenie konkretnych potrzeb;
• potrafi przedstawiać siebie oraz inne osoby, a także zadawać i odpowiadać na pytania dotyczące np. miejsca zamieszkania, znajomych, posiadanych przedmiotów;
• potrafi porozumiewać się w prosty sposób, pod warunkiem że rozmówca mówi powoli i wyraźnie, wykazując chęć współpracy.

 A2

• rozumie zdania oraz często pojawiające się wyrażenia związane z życiem codziennym, np. podstawowe informacje na temat rozmówcy i jego rodziny, najbliższego otoczenia oraz środowiska pracy;
• potrafi komunikować się w prostych, rutynowych sytuacjach wymagających jedynie bezpośredniej wymiany krótkich komunikatów odnoszących się do typowych spraw codziennych;
• potrafi w prosty sposób mówić o swoim pochodzeniu i wykształceniu oraz podstawowych potrzebach życia codziennego.

Użytkownik samodzielny

B1

• rozumie podstawowe komunikaty zawarte w jasnych, standardowych wypowiedziach odnoszących się do spraw związanych z życiem szkolnym i zawodowym oraz spędzaniem czasu wolnego;
• radzi sobie w większości sytuacji, które mogą wystąpić w czasie podróży w regionie języka docelowego;
• umie wypowiadać się w prosty sposób, ustnie lub pisemnie, na temat życia codziennego oraz własnych zainteresowań;
• potrafi mówić o doświadczeniach i zdarzeniach z własnego życia, marzeniach, nadziejach i ambicjach oraz zwięźle uzasadniać własne opinie i plany.

B2

• rozumie główne wątki przekazu zawartego w złożonych tekstach dotyczących tematów konkretnych i abstrakcyjnych, włączając w to tematykę techniczną z zakresu własnej specjalizacji zawodowej;
• potrafi porozumiewać się na tyle płynnie i spontanicznie, że możliwa jest skuteczna i regularna komunikacja z rodzimymi użytkownikami języka;
• umie w klarowny i szczegółowy sposób wypowiadać się, ustnie i pisemnie, na szeroki zakres tematów oraz wyjaśniać własny punkt widzenia na omawianą sprawę, podając wady i zalety różnych rozwiązań.

Użytkownik zaawansowany

C1

• jest w stanie czytać ze zrozumieniem wiele wymagających i dłuższych tekstów, dostrzegając ukryte, niewyrażone bezpośrednio komunikaty;
• potrafi płynnie i spontaniczne się wypowiadać bez większych problemów z doborem słów;
• swobodnie i skutecznie posługuje się językiem w celach towarzyskich, naukowych i zawodowych;
• tworzy jasne, szczegółowe i przejrzyste wypowiedzi ustne i pisemne dotyczące złożonych problemów, umiejętnie stosując narzędzia umożliwiające odpowiednią organizację treści oraz zachowanie spójności.

C2

• bez większego wysiłku jest w stanie zrozumieć praktycznie wszystkie komunikaty ustne i pisemne;
• potrafi streszczać informacje pochodzące z różnych źródeł oraz w klarowny sposób odtwarzać zawarte w nich tezy i argumenty;
• potrafi wypowiadać się w bardzo płynny, precyzyjny i spontaniczny sposób, subtelnie oddając wszelkie niuanse znaczeniowe, nawet w bardziej złożonych wypowiedziach.